We leggen uit wat figuratieve of metaforische taal is, onder welke omstandigheden het wordt gebruikt en verschillende alledaagse voorbeelden en in poëzie.
Wat is beeldtaal?
Figuratieve taal of metaforische taal is een bepaald creatief gebruik van woorden, waarbij ze in een andere betekenis worden gebruikt dan de letterlijke (dat wil zeggen, de traditionele betekenis of duidelijke taal). Die betekenis is ontleend aan een ander woord of idee, en de gesprekspartner moet het ontrafelen om het te begrijpen.
De verschillende soorten vergelijkingen metafoor, woordspelingen en dubbele betekenissen zijn duidelijke vormen van beeldtaal, aangezien woorden niet betekenen wat ze lijken, maar een verborgen of "geheime" betekenis hebben.
Van jongs af aan leren we dat woorden altijd een bijbehorende betekenis hebben, maar dat het niet altijd maar één betekenis is: een woord kan verschillende dingen betekenen, afhankelijk van het gebruik en de betekenis ervan. context.
Iets soortgelijks doet zich voor met beeldtaal, die woorden gebruikt met een nieuwe betekenis, min of meer ver van het gewone, hetzij door ze met anderen te vergelijken, hetzij door ze een creatieve draai te geven.
Dit komt vaak voor bij literaire teksten, in raadsels, in woordspelletjes, in liedjes en zelfs in de taal dagelijks. Het wordt vooral gebruikt in die onderwerpen die als taboe worden beschouwd, of dat het niet goed is om in het openbaar te spreken, of ook in de straattaal of spreekt van een bepaalde sociale groep.
Voorbeelden van beeldtaal
Bekijk verschillende voorbeelden om het gebruik van beeldtaal te begrijpen, zoals:
- Als we zeggen dat "die jongen altijd in de wolken is", zeggen we niet dat hij letterlijk vliegt, of dat hij in de atmosfeermaar is altijd afgeleid.
- Wanneer we er een noemen persoon "Lynx", "ezel" of "vampier", we bevestigen niet letterlijk dat ze de vorm van genoemde dieren zijn of hebben, maar we kennen kenmerken (echt of denkbeeldig) toe die aan genoemde dieren worden toegekend. dieren in onze cultuur: wees erg sluw, wees erg dwaas, of profiteer respectievelijk van het nadeel van anderen.
- Wanneer we bevestigen dat we zo'n honger hebben "dat we een paard zouden eten", beschrijven we door overdrijving de afmetingen van onze honger, aangezien het paard een groot dier is en we het gevoel dat we hebben willen overbrengen door middel van figuurlijke taal.
- Als we zeggen dat een voetballer "kreupel" is, zeggen we in veel gevallen niet alleen niet dat hij een been mist, maar we zeggen ook niet dat hij zo slecht speelt dat het lijkt alsof hij een been mist, maar het tegenovergestelde: het gaat over een ironische twist om te zeggen dat hij heel goed speelt, of veel rent, en daarmee het tegenovergestelde uitdrukt van wat we net zeiden.
Zoals we zullen zien, zijn veel van het figuratieve taalgebruik afhankelijk van een context, of het nu situationeel is (waar, wanneer en met wie we zijn) of cultureel (wat betekent dat in onze cultuur, welk lokaal gebruik wordt geaccepteerd, welke variant van Spaans spreken we).
In sommige gevallen kan een ontvanger die niet genoeg getraind is of de context totaal niet kent, denken dat we letterlijk spreken en in de war raken.
Gedichten met beeldtaal
De figuurlijke betekenis is heel gebruikelijk in het literaire veld, waarin de taal tot het uiterste wordt gebracht, zodat ze veel meer zegt dan ze schijnbaar zegt. Dus in het volgende verzen:
"De naam van een vrouw verraadt mij"
Een vrouw doet pijn over mijn hele lichaam "
(Gedicht "De bedreigde" door Jorge Luis Borges)
De figuurlijke betekenis is duidelijk: de naam van deze vrouw "verraadt" de dichter, want als hij over haar praat, worden zijn gevoelens voor haar duidelijk, net zoals een vrouw niet letterlijk "haar hele lichaam pijn doet", maar het is haar manier om uitdrukking te geven aan de bijna fysieke pijn veroorzaakt door haar afwezigheid.
"Mijn hart was een levende en bewolkte vleugel ...
een angstaanjagende vleugel vol licht en verlangen "
(Gedicht "Mijn hart was een levende en bewolkte vleugel" door Pablo Neruda)
De figuurlijke betekenis zit in wat hij zegt dat zijn hart was: een vleugel, in de eerste plaats, misschien wat betekent dat het vluchtig is, dat het niet stilstaat en op elk moment weggaat. Maar het is ook een "levende en bewolkte" vleugel, "vol van licht en verlangen", wat natuurlijk geen letterlijke betekenis is, maar een manier om de manier uit te drukken waarop de dichter zijn eigen hart opvat.
"Soms het hout
van mijn tafel
heeft een donkere crunch
een traan
diffuus van storm "
(Gedicht “La mesa” van Fabio Morábito).
De figuurlijke betekenis van deze verzen is niet zo eenvoudig te interpreteren, maar het is duidelijk: de tafel van de dichter "heeft" een "donkere barst", iets dat niet letterlijk kan worden gezegd, aangezien de klinkt niet vlekken.
Maar dan voegt hij eraan toe dat dit geluid een "traan" is, alsof het hout zou kunnen scheuren als stof, en dat het "diffuus is van een storm", wat misschien betekent dat het een geluid is als dat van een komende storm. In ieder geval schrijft de dichter letterlijk onmogelijke begrippen aan zijn tafel toe.